Barenaked Ladies, BNL, to kanadyjska formacja założona pod koniec lat 80 w Scarborough, w prowincji Ontario. Sprzedali ponad 15 milionów płyt, zostali wprowadzeni do Canadian Music Hall of Fame i stali się jednym z najpopularniejszych zespołów alternatywno-rockowych.
Zespół miał z początku być duetem, ale szybko rozrósł się do pięcioosobowego składu. Założyli go Ed Robertson i Steven Page, którzy chociaż chodzili do tej samej szkoły, poznali się przypadkiem, po koncercie Petera Gabriela, na który obaj przyszli. Panowie się ze sobą zaprzyjaźnili, a gdy odkryli, że mają podobny gust muzyczny i obydwaj pracują jako opiekunowie grup na muzycznym obozie dla dzieci, postanowili zacząć wspólnie tworzyć muzykę. Udało im się w krótkim czasie zorganizować sobie dwa występy, niestety, przed żadnym z nich nie dali rady umówić się na jakąkolwiek konkretną próbę i musieli je w dużym stopniu zaimprowizować (co stało się znakiem rozpoznawczym zespołu, który w trakcie koncertów często występuje bez konkretnego planu i eksperymentuje z brzmieniem i różnymi stylami). W tym czasie Ed i Steve zaprzyjaźnili się z grupą komików, Corky and Juice Pigs, którzy wzięli ich ze sobą w trasę po Kanadzie jako swój support – Barenaked Ladies otwierali ich występy. Przed wyjazdem panowie zaprosili do zespołu braci Andy’ego i Jima Creegana, którzy również pracowali z dziećmi na obozach muzycznych i tym sposobem zyskali perkusistę i basistę. Andy na kilka miesięcy opuścił zespół, jego miejsce za perkusją zajął Tyler Stewart, a gdy Andy wrócił, udzielał się na bębnach i bongosach.
Barenaked Ladies zyskali popularność w Kanadzie w dość niecodzienny sposób – ich nagrana na magnetofonie i wydana w 1991 roku kaseta demo, “The Yellow Tape” stała się zupełnie pierwszym w historii kanadyjskiego przemysłu muzycznego albumem tego typu, który uzyskał status platynowej płyty. Zespół wysłał ją do wszystkich wytwórni muzycznych w Kanadzie, ale żadnej z nich nie przypadła do gustu. Zaczęli zatem sami ją sprzedawać na swoich koncertach i wkrótce, dzięki poczcie pantoflowej, coraz więcej ludzi pytało o “The Yellow Tape” w sklepach z płytami i kasetami. Popularność kasety przyczyniła się do tego, że zespół stracił zabukowany wcześniej występ w Toronto podczas miejskiego Sylwestra. Ówczesny burmistrz miasta, gdy o nich usłyszał i dowiedział się, że mają wystąpić na organizowanym przez magistrat koncercie uznał, że nazwa formacji, która w wolnym tłumaczeniu oznacza Gołe Panienki, uwłacza kobietom. BNL szybko zorganizowali sobie występ na innym koncercie sylwestrowym, a całą sytuację podchwyciły media debatujące o tym, czy poprawność polityczna nie posuwa się za daleko. Nie wiadomo jak ta dyskusja wpłynęła na kondycję samej poprawności, ale na pewno przyczyniła się do spopularyzowania zespołu, którego nazwa zaczęła się nagle pojawiać w kanadyjskich mediach zarówno lokalnych jak i ogólnokrajowych. Tym sposobem, w lutym 1992 roku, kaseta demo Barenaked Ladies wyprzedziła sprzedażowo w Kanadzie albumy m.in U2, Genesis i Michaela Jacksona . Dziennik The Toronto Star zrobił chłopakom przekorną sesję zdjęciową pod torontońskim ratuszem a kanadyjska stacja muzyczna MuchMusic zaproponowała im nagranie programu w ramach ich autorskiego cyklu “Intimate and Interactive”.
Po tej sytuacji Barenaked Ladies nie mieli już żadnego problemu ze znalezieniem wytwórni płytowej i niebawem ukazał się ich pierwszy, w pełni profesjonalny krążek “Gordon”, który w Kanadzie już pierwszej doby po premierze sprzedał się w ilości blisko 100.000 egzemplarzy. W Stanach Zjednoczonych krążek przeszedł bez większego echa, ale Panienkom udało się wystąpić w bardzo popularnym talk show Conana O’Briena.
W 1994 roku ukazał się album “Maybe You Should Drive”, który pokrył się w Kanadzie podwójną platyną, ale był totalnym fiaskiem w Stanach. Promował go singiel “Jane” – jeden z największych przebojów grupy na ich rodzimym rynku.
Po premierze tej płyty z zespołem definitywnie pożegnał się Andy Creegan. W formacji pojawiły się tarcia personalne i, aby uniknąć rozpadu grupy, Barenaked Ladies zrobili sobie krótką przerwę i zmienili management. Wrócili dwa lata później płytą “Born on a Pirate Ship”. Materiał na nią skomponowali Page i Robertson wracając do pierwotnego brzmienia i sznytu zespołu, co pozwoliło grupie odzyskać artystyczny spokój i charakterystyczny dla nich muzyczny koloryt.
Największy komercyjny sukces, który przyczynił się do znacznego wzrostu sprzedaży poprzednich albumów Barenaked Ladies w Stanach i w Europie, przyszedł wraz z wydanym w 1998 roku, doskonałym krążkiem “Stunt” . Promujący ją singiel “One Week” to największy przebój w historii BNL, stały element ich koncertów i jeden z najważniejszych kanadyjskich utworów lat 90. “Stunt” trafił na 3 miejsce amerykańskiej listy Billboard 200, sprzedał się tam w ilości ponad 4 milionów egzemplarzy, został też odnotowany w czołówce najlepiej przedających się krążków w Wielkiej Brytanii.
“One Week” zostało nominowane do nagrody Grammy za najlepszą piosenkę pop, a teledysk do tej piosenki uzyskał nominację do Billboard Music Awards. W 1999 roku, Barenaked Ladies zgarnęli 3 Juno Awards: za zespół roku, album roku (“Stunt”) i najlepszą piosenkę – oczywiście, “One Week”.
Następcą “Stunt” był krażek “Maroon” nagrany bez klawiszowca Kevina Hearna, który w tym czasie walczył z białaczką. W trakcie pracy nad nim oraz w czasie trasy promującej album, Kevina zastępowali Chris Brown i Greg Kurstin. Płyta powtórzyła w Kanadzie sukces “Stunt” i zadebiutowała od razu na pierwszym miejscu list sprzedaży. W Stanach dotarła do piątego miejsca zestawienia Billboard 200 i sprzedał się tam w ilości miliona sztuk. “Maroon” promowały bardzo dobrze radzące sobie single “Too Little Too Late”, “Pinch Me” oraz “Falling for The First Time”.
W 2002 roku BNL poprowadzili galę Juno Awards. Nagrali otwierającą ją piosenkę przedstawiającą wszystkich nominowanych:
Po blisko siedmiu latach nieustającego nagrywania i koncertowania, Barenaked Ladies zamilkli na dwa lata tłumacząc, że potrzebują czasu, by odpocząć i nabrać twórczej świeżości. Wrócili w 2003 roku albumem “Everything for Everyone” zwanym również “E2E” i był to ich ostatni krążek wydany w dużej wytwórni. Od tego momentu decydowali się na współpracę z mniejszymi, bardziej niezależnymi podmiotami, założyli nawet własną małą wytwórnię Desperation Records, w której nagrali świąteczny album “Barenaked for the Holidays,”. Do współpracy przy jego tworzeniu zaprosili Sarę McLachlan oraz nieznanego wtedy jeszcze szerszej publiczności Michaela Buble.
W 2007 roku, podczas koncertu w Los Angeles, Ed Robertson, zainspirowany lekturą książki “Big Bang” brytyjskiego fizyka Simona Singha, zaimprowizował piosenkę o kosmosie i teorii ewolucji. Wśród widowni byli Chuck Lorre i Bill Prady, producenci telewizyjni, fani BNL, którzy po tym występie poprosili zespół o napisanie utworu do czołówki nowego sitcomu, nad którym pracowali – “The Big Bang Theory”. Tak narodziła się piosenka, która do dziś gości w domach milionów fanów “Teorii Wielkiego Podrywu” na całym świecie, a która w całości brzmi tak:
Barenaked Ladies mocno wgryźli się w amerykańską popkulturę. Pojawili się w serialu “Oni, ona i pizzeria”, ich piosenkę “Get in Line” można usłyszeć w kreskówce “King of the Hill”, a bohaterowie serialu “Community” posprzeczali się w jednym z odcinków właśnie o BNL:
Barenaked Ladies wydali jeszcze w 2008 roku album dla dzieci, “Snacktime”, na którym, przy muzyce, znani kanadyjscy artyści, m.in. Geddy Lee, wokalista legendarnego zespołu “Rush”, czy aktor Jason Priestley, opowiadają o swoich ulubionych przekąskach, a w 2009 roku, po dwudziestu latach wspólnego grania i tworzenia, z powodu różnic artystycznych, ale też w oparach skandalu (areszt za posiadanie kokainy) z zespołu odszedł Steve Page.
Dwa lata później były frontman udzielił wywiadu kanadyjskiemu dziennikowi The Western Star , w którym przyznał, że była to dla niego trudna decyzja, ale ani przez moment jej nie żałował. Wyraził też żal, że zespół zdecydował się kontynuować działalność pod tą samą nazwą, której to on był pomysłodawcą. Od tego momentu Page skupił się na karierze solowej. W 2015 roku pozwał Eda Robertsona o nierozliczone tantiemy związane z piosenką z “Teorii Wielkiego Wybuchu”, domagając się należnego mu, jego zdaniem, miliona dolarów. W 2021 roku zaśpiewał dedykowaną Ryanowi Reynoldsowi piosenkę “Canada Loves You Back”, skomponowaną dla urodzonego w Vancouver aktora i filantropa przy okazji odznaczenia go medalem Gubernatora Generalnego Kanady. Piosenka, humorystycznie nawiązująca do kanadyjskiej kultury popularnej, doczekała się na YouTubie wielu milionów odsłon.
Barenaked Ladies kontynuują swoją działalność artystyczną. Po odejściu Page’a nagrali sześć albumów i wypuścili składankę największych przebojów. Wokal przejął Ed Roberston, który i tak wcześniej śpiewał wszystkie utwory wspólnie lub na zmianę z Page’m. W 2018 roku BNL zostali wprowadzeni do Canadian Music Hall of Fame i podczas ceremonii wystąpili wspólnie z byłymi członkami, Page’m i Andy’m Creegganem.
amerykańska popkultura – community, big bang theory
