Oto kilka przykładów kulinarnych kanadyjskich wynalazków, które albo towarzyszą nam na co dzień, albo które przynajmniej warto spróbować.
Masło orzechowe
Produkt, bez którego wiele osób nie wyobraża sobie śniadania lub podwieczorku. Nieważne, czy rozsmarowane na kromce chleba, czy ciamkane bezpośrednio z łyżeczki, gładkie, czy z chrupiącymi drobinkami, masło orzechowe podbiło świat. Pasta wyrabiana ze zmielonych orzeszków ziemnych (minimum 90%), olejów roślinnych i szczypty soli, podawana na pieczywie, dodawana do wypieków, czy deserów jest produktem wysoko energetycznym, bogatym w kwasy nienasycone, błonnik oraz witaminy (szczególnie E i B) i stanowi bardzo smaczny dodatek do codziennej diety.
Istnieje kulinarny spór o to kto tak naprawdę jako pierwszy opatentował metodę wyrabiania tego przysmaku. Wszystko rozchodzi się o sposób jego wytwarzania. Pierwszy był Kanadyjczyk, montrealski chemik i farmaceuta Marcellus Gilmore Edson, który w 1884 roku wynalazł i opatentował robienie pasty z prażonych orzeszków. Dekadę później, w 1895 roku, amerykański lekarz i wynalazca płatków kukurydzianych, John Harvey Kellogg, opatentował wytwarzanie jej z orzeszków gotowanych. Amerykańskim wynalazkiem jest natomiast kanapka PB&J, czyli peanut butter and jelly, gdzie na rozsmarowane na chlebie masło orzechowe kładzie się jeszcze dżem. Było to tanie i popularne jedzenie, które zyskało ogromną popularność w czasie wielkiego kryzysu w latach ’30 i jednocześnie utrwaliło pomysł na dodawanie orzechowej pasty do słodkich deserów.
Patent M.G. Edsona na wytwarzanie masła orzechowego – źródło: Wikipedia, domena publiczna
Pizza hawajska
Zamieszanie i nieustające kontrowersje związane z dodawaniem ananasa do pizzy zawdzięczamy Samowi Panopoulosowi, kanadyjskiemu kucharzowi greckiego pochodzenia, który przybył do Halifaxu w połowie lat ’50 i w Chatham w Ontario założył, wraz ze swoimi braćmi, restaurację. Z początku serwowali tam burgery oraz dania kuchni azjatycko-amerykańskiej, którą w dużym stopniu cechował słodko-kwaśny smak. Gdy do menu wprowadzono pizzę, Sam wymyślił, żeby, w ramach eksperymentu dodać do niej ananasa z puszki. Tak oto, w 1962 roku, narodziła się pizza hawajska, która z miejsca podbiła podniebienia klientów.
Na oryginalną hawajską składają się ananas, sos pomidorowy, ser oraz szynka. Jest to obecnie jedna z najpopularniejszych wariacji, dostępnych w zasadzie na całym świecie, chociaż regularnie toczą się o nią potyczki, czy to na poziomie podszczypywań pizza-purystów w przestrzeni internetowych komentarzy, czy wręcz na poziomie oświadczeń wygłaszanych przez głowy państw! Oto bowiem w lutym 2017 roku, prezydent Islandii, Guðni Jóhannesson, podczas rozmowy z młodzieżą szkolną, oświadczył, że najchętniej zakazałby dodawania ananasa do pizzy. Na odpowiedź Justina Trudeau, premiera Kanady, nie trzeba było długo czekać. Polityk zamieścił tweeta, w którym napisał: “Mam ananasa. Mam pizzę. I stoję murem za tym pysznym dziełem z południowo-zachodniego Ontario.” (tłum. autorki)
Do dyskusji włączyli się m.in. popularny gospodarz programu Jimmy Kimmel Live, który zgodził się z prezydentem Islandii
oraz gwiazdor NHL, Aleksander Owieczkin, który z pełną stanowczością stwierdził, że miejsce ananasa jak najbardziej jest na pizzy i, że to jego ulubiona wersja słynnego placka.
Wśród celebrytów za pizzą z ananasem opowiedzieli się też między innymi Paris Hilton i Justin Bieber, a zdecydowanie przeciwko takiej opcji był brytyjski szef kuchni Gordon Ramsey, który jednak w 2022 roku wprowadził hawajską do menu swojej restauracji. W końcu, po trwającej kilka miesięcy awanturze w sieci, Guðni Jóhannesson przyznał, że zagalopował się w swojej ocenie i, że chociaż sam zdecydowanie nie jest fanem ananasa na pizzy, nie odmówiłby nikomu jedzenia jej z takim właśnie dodatkiem.
California roll
Rodzaj rolki sushi, w której ryż jest na wierzchu został wymyślony w latach ’70 w Vancouver przez urodzonego w Japonii szefa kuchni, Hidekazu Tojo. Najczęstszymi składnikami california roll są awokado, mięso z kraba lub paluszki surimi, majonez, ogórek i suszone algi. Ryż jest często posypany sezamem.
Tojo, który był kucharzem w Japonii, przyjechał do Kolumbii Brytyjskiej na początku lat ’70, bo tylko tu, z uwagi na liczną azjatycką populację w tej części Kanady, mógł liczyć na szybkie znalezienie pracy w japońskiej restauracji. Wymyślił słynną rolkę jako próbę oswojenia zachodnich klientów z konceptem spożywania surowej ryby zawiniętej w ryż – stąd pomysł na nietypowe składniki oraz ukrycie alg pod ryżem. Najpierw rolki nazywały się Tojo-maki, ale ponieważ zaczęły cieszyć się szczególnie dużą popularnością wśród przybywających do Vancouver turystów z Los Angeles, ich nazwa została zmieniona.
Biogram Hidekazu Tojo na stronie jego restauracji, tojos.com
Drink Caesar
A na koniec dnia można uraczyć się drinkiem Caesar, czyli najpopularniejszym alkoholowym koktajlem w Kanadzie, który został wymyślony w Calgary w 1969 roku przez Waltera Chella, managera restauracji w Westin Hotel. Chell zmieszał wódkę z sokiem pomidorowym, sosem Worcestershire oraz wywarem z małży. Drink podaje się z dużą ilością lodu, w wysokich szklankach udekorowanych nacią selera. Caesar z miejsca zyskał ogromną popularność i wkrótce zaczął być serwowany w barach i restauracjach w całym kraju. Według danych przytaczanych przez The Canadian Encyclopedia, rocznie w Kanadzie sprzedaje się ponad 400 milionów sztuk Caesara, który stał się oficjalnym drinkiem Kraju Klonowego Liścia.
Nie wiem jak Wy, ale ja zgłodniałam.
